Vijf stukken uit Joods Museum in ‘Canon van Nederland’

De zogeheten ‘Canon van Nederland’ wordt verrijkt met drie stukken in het Joods Museum (voorheen Joods Historisch Museum) in Amsterdam. Deze objecten, ook wel sleutelstukken genoemd, vertellen volgens het museum het verhaal van ruim vierhonderd jaar Joodse geschiedenis in Nederland: van de Joodse plantages in Suriname tot een rol stof met Jodensterren uit de Tweede Wereldoorlog. De Canon van Nederland is een online netwerk van museale instellingen die samen de geschiedenis van het land willen vertellen. Mogelijk komt er in de toekomst nog een nationaal historisch museum waarin hetzelfde wordt beoogd.

Voor de website van de Canon van Nederland heeft het Joods Museum vijf objecten geselecteerd die passen bij de vensters van de canon. Het schilderij De kaart van de plantages in Suriname laat de ‘Jodensavanne’ in Suriname zien. Het belicht het Nederlandse slavernijverleden. Het tweede stuk is een schilderij met portret filosoof Baruch Spinoza en het derde is een portret van Jonas Daniël Meijer, jurist van Joodse komaf. Het vierde object is een doek met het beeld van Aletta Jacobs, de eerste vrouwelijke doctor in de Geneeskunde. Tenslotte staat een rol stof met Jodensterren symbool voor de Jodenvervolging en de Sjoa.

De Canon van Nederland is een concept dat in 2006 gelanceerd werd, toen er plotseling extra aandacht kwam voor de vaderlandse geschiedenis. In het rijtje werden vijftig gebeurtenissen opgenomen die hoogte en dieptepunten uit de Nederlandse geschiedenis belichtten. Er kwam een boek met plaatjes en uitleg, en later kwam er een website. Ook was het de bedoeling dat de Canon centraal zou komen te staan in een nationaal historisch museum. Toenmalig minister Ronald Plassterk (PvdA) van Cultuur besloot dat dat in Arnhem moest komen, maar uiteindelijk kwam het museum er niet vanwege te hoge kosten en een bezuinigingsslag op cultuur. Sindskort wordt er in politiek Den Haag weer gesproken over een dergelijk museum.

Lees ook:
Museumpje spelen – column David Barnouw
‘Wat heeft vijftien miljoen euro gekost en is nooit verwezenlijkt? Inderdaad; het Nationaal Historisch Museum, de natte droom van twee Tweede Kamerleden die in 2006 een dramatische oproep deden: ‘Red ons historisch besef’. Deze onwerkelijke politieke combinatie zou tot terughoudendheid geleid moeten hebben, maar nee hoor. Acht jaar tevoren had het Rijksmuseum het onzalige plan gelanceerd om hun historische afdeling op te doeken en de historische voorwerpen wellicht te integreren in de KUNST, het hoofdonderwerp van het museum...’