Winterdip of coronadepressie? – column Brigitte Wielheesen

Het is oktober en ik zit er nu al doorheen. Net als een derde van de bevolking van ons koude kikkerlandje, heb ik ’s winters last van een winterdip. In oktober ga ik op vakantie. Ik stel de dip uit door de zon op te zoeken. Hierdoor is mijn winterdip niet alleen korter maar ook handelbaar. De wereldwijde pandemie gooit nu roet in het eten.

Met de huidige coronamaatregelen in het vooruitzicht stemt een totale lockdown mij nu al somber. Nu had ik wel de mazzel dat ik in de maand oktober de Joodse feestdagen nog enigszins op een fijne manier kon vieren. Toegegeven, de anderhalve meter afstand was soms moeilijk in acht te nemen al deed iedereen wel zijn uiterste best.

In het oude normaal bracht ik de Jomtov-dagen bijna geheel in sjoel door. Nu is het zo dat de meeste Joodse gemeenschappen in de mediene geen diensten hielden of zeer uitgeklede sjoeldiensten organiseerden. Ook waren er geen gezamenlijke maaltijden. In de mediene is dat laatste een vereiste. Zo kun je weer smoezen met mensen die je anders niet zo vaak ziet omdat de woonafstanden nu eenmaal veel groter zijn. Voor mij is de dichtstbijzijnde synagoge die in Arnhem. De NIHS Arnhem heeft een prachtige grote sjoel, waar je zeer zeker anderhalf meter afstand kunt bewaren, maar de ramen kunnen niet open waardoor doorluchten geen optie is. Omdat de NIHS Arnhem een hoog aantal leden heeft die in de kwetsbare groep vallen, besloot het bestuur geen diensten te houden.  

Ik bracht de feestdagen dit jaar dus bij verschillende vrienden thuis door. En ik kan niet anders zeggen dan dat ik daar enorm van heb genoten. Het is fijn om bij een grote familie te horen in plaats van je appeltje met honing alleen thuis te eten of erger, in je eentje in een natte soekka te leven. Het heeft de winterdip enigszins uitgesteld.

Met een vooruitzicht op een totale lockdown, koud en donker weer, kale bomen rond mijn huis, alleen nog maar zakelijke Zoom-gesprekken voorzie ik in plaats van de ‘normale’ winterdip een coronadepressie. En ik zal niet de enige zijn.

In de tweede week van december begint Chanoeka. In het oude normaal vieren we dit openlijk en groots. In alle grote steden wordt een Chanoekia opgezet, zingen Joden en niet-Joden samen het Maoz Tsur, worden soefganiot uitgedeeld en brengen we licht over de wereld. Een lichtpuntje ten tijde van de winterdip. Dit jaar zal het anders zijn. Er wordt al gesproken over digitale Chanoeka-vieringen. Hoe iedereen zijn best ook zal doen, de sfeer van de andere jaren zal dit jaar zeer zeker anders zijn.

Misschien kan ons gedrag het tij nog keren. Als we, zeg ik nu nog hoopvol, ons met zijn allen aan de maatregelen houden dan heel misschien ziet de wereld er in december er toch weer zonniger uit. En kan er op de markten of bij de synagogen gezamenlijk de kaarsen van de Chanoekia worden aangestoken. Ik beeld mijzelf in dat dit gaat gebeuren, zodat ik de coronadepressie vermijdt.

Lees ook:
En de Messias komt… – column Brigitte Wielheesen
Mijn dochter, die in Israël studeert, komt ieder jaar met de Pesach-vakantie en gedurende de Jomtov-dagen in het najaar naar Nederland. Ik neem dan ook vrij en wij noemen dat ‘quality time’. We vieren niet alleen de  feestdagen samen. Een vast onderdeel van onze tijd is om in het buitenland de natuur in te gaan en lange wandelingen te maken.

Deze column is mede mogelijk gemaakt door Stichting Maror.