En de Messias komt… – column Brigitte Wielheesen

Mijn dochter, die in Israël studeert, komt ieder jaar met de Pesach-vakantie en gedurende de Jomtov-dagen in het najaar naar Nederland. Ik neem dan ook vrij en wij noemen dat ‘quality time’. We vieren niet alleen de  feestdagen samen. Een vast onderdeel van onze tijd is om in het buitenland de natuur in te gaan en lange wandelingen te maken. Vorig jaar sliepen we drie dagen in het Naliboki-woud in Wit-Rusland om rond zes uur in de ochtend wolven te spotten. Na een halve dag in het woud te hebben rondgelopen met je camera en verrekijker om je nek, maakten we shaksuka op een kampvuur om daarna voldaan in slaap te vallen tegen een boom of op de grond. Als de tank gevuld was, had je weer energie om kilometers verder te lopen.

Door de pandemie hebben we elkaar al een jaar niet gezien. Dit verhaal staat natuurlijk niet op zich. Door corona is het voor velen dit jaar niet mogelijk om als familie samen de feestdagen door te brengen. Ook in sjoel is de setting anders. Het is een gepuzzel om iedereen met een afstand van anderhalf meter te plaatsen.

Waarom is dit jaar anders dan andere jaren?

Deze pandemie kunnen we ook in een ander licht zien. Aan de komst van de Messias zullen tien tekenen voorafgaan. Het eerste teken is dat er geen koning of heerser in Israël zal zijn. Het tweede teken is dat God een ziekte zal sturen met hoge koorts en hitte, waaraan duizenden uit de volkeren iedere dag zullen overlijden. Ik heb vrienden die hier stellig in geloven. Ik probeer erin te geloven, maar dat kan een beproeving zijn als je verdrietig bent dat dit jaar je de Jomtov-dagen zonder familie moet vieren of zelfs in je eentje.

Woensdag belde mijn dochter twee keer in tranen. “Al mijn vrienden zijn in het buitenland. Ik moet drie weken in een lockdown. Mama, ik heb zo’n heimwee. Ik zit met de feestdagen alleen.” Natuurlijk suste ik haar en gaf haar opties. Drama, ik kon er niet van slapen. Dus regelde ik van alles, midden in de nacht. Want juist die nacht appte een achterneef dat hij het vliegtuig opstapte om vanuit Londen naar Israël te vliegen en we spraken af dat hij vrijdagochtend Naomi zou ophalen zodat ze drie weken bij hen kon zijn.

Donderdagochtend belde Naomi me weer op. Ditmaal voor het recept van gevulde kip met dadels. Ze was in de supermarkt. Inmiddels had ze zichzelf herpakt en een groep Amerikaanse vrienden uitgenodigd, die nog niet naar huis waren gevlogen en ook met de Jomtov-dagen alleen zouden zijn, voordat ze zondagnacht op het vliegtuig zouden stappen. Ook had ze een schema gemaakt, wat ze de rest van haar eenzame lockdown zou kunnen doen. Mocht ze het niet volhouden, dan heeft mama plan B achter de hand en wordt ze alsnog opgehaald.

Terug naar de komst van de Messias. Ondanks dat het voor mij moeilijk is voor te stellen dat de Messias gaat komen, omdat de werkelijkheid die dan ontstaat mijn voorstellingsvermogen te boven gaat, is het natuurlijk een teken dat mijn dochter niet alleen is de komende drie weken. En wie weet hebben diegenen die vorige week nog dachten Rosj Hasjana alleen te vieren, toch nog een plekje of in sjoel of thuis met anderen of bij anderen thuis kunnen vieren. Ik wens iedereen een goed jaar in goede gezondheid toe. Volgend jaar in Jeruzalem.

Lees ook:
Op zoek naar een Schotse Jood in een kilt – column Brigitte Wielheesen
Twee jaar geleden las ik op Jonet.nl dat Schotse Joden een eigen tartan hebben. Elke clan in Schotland heeft zijn eigen ruitjespatroon voor de kilt. De geruite stof bestaat uit de kleuren blauw, wit, rood, zilver en goud, omdat dit de kleuren van Israël en Schotland zijn.

Deze column is mede mogelijk gemaakt door Stichting Maror.