De laatste loodjes – column Natasha Gerson

Mijn man, die tot nu toe alleen de AstraZeneca-vaccinatie had, had gisteren zijn boosterafspraak in een evenementenhal 22 kilometer verderop. Ik ging mee met het idee dat hij dan zou kunnen vragen of ik ook gelijk mijn prik zou kunnen krijgen (mijn afspraak was 2 dagen later, op de 30ste) en dat lukte wonder boven wonder. Waren we mooi nog voor Oud en Nieuw klaar. We ontvingen beiden een halve dosis Moderna. Nou, die kwam aan, althans bij mij. Na enkele uren begonnen mijn ogen te prikken, werd eerst de prik-arm en daarna alle ledematen loodzwaar en vingen de gemene steken aan van hoofd tot kuiten.

Onderhevig aan de pijn droomde ik vannacht koortsachtig en zo’n beetje het hele jaar kwam in flarden en associaties voorbij. En dat allemaal in de sfeer en kleurstelling van de Berlinale-winnaar van dit jaar, de film ‘Bad Luck Banging or Loony Porn’. Voor wie deze film van de Roemeense auteur-regisseur Radu Jude gemist heeft: Die pakt op een zeer rauwe manier de zo nu en dan tamelijk verknipte Roemeense omgang met het fascistische en antisemitische verleden van het land aan.

Maar dit als secundair thema in een film die eigenlijk gaat over een (overigens niet-Joodse) lerares die in de problemen komt met haar werk als een kinky seksvideo uitlekt. Mijn dromen waren van dezelfde orde: met hoofd- en bijzaken, vol zenuwen en confrontaties met agressie en zo was dit jaar natuurlijk ook wel. Zo’n droom waar je zo snel mogelijk ergens moet zijn, maar wat dan niet lukt. Er is iets kwijt, en dat is jouw schuld, er dreigt iets verschrikkelijks te gebeuren, of vreselijke gêne is nakende, en dat nakende letterlijk. Ik kan wel pogen het allemaal te vertellen, maar het doet er niet eens toe wat er allemaal aan rarigheid voorbijkwam.

Toen de paracetamol was uitgewerkt werd ik met pijn (steken in de oren waren er bijgekomen) wakker en moest ik over van alles, en naar ik me realiseerde, dit laatste jaar van de christelijke kalender,  huilen. Het regende ook nog, en ik haat het als ik regen op het dak hoor – de meeste mensen vinden het heerlijk in hun warme bed liggen luisteren naar de regen, maar ik haat het.

De laatste, lange loodjes van dit jaar. Die bijwerkingen van die boosterprik hadden mij nu ook over de rand geduwd. Het duister had mij ook eindelijk te pakken.

Tot nu toe had ik gevonden dat ik nog niet zo te klagen had. Ik woon ruim en afgelegen, ik had vaak toch nog werk buiten de deur en corona was me daarbij ook in het vaccin-loze jaar bespaard gebleven. Maar dat was allemaal ratio. Ik had weggedrukt dat ik mijn, in het buitenland wonende, toch ook ouder wordende ouders nu al twee jaar niet had gezien, en dat me dat nu wel een beetje aan het opbreken was. Ik had alle onzekerheden afgeschud, kom, die was ik toch sowieso wel gewend?

Maar nu was ik er gewoon ook een kaar klaar mee.
In het donker lag ik te grienen van pijn en narigheid.
Maar nadat de nieuwe liquid cap begon te werken, probeerde ik, terwijl ik wakker lag, te bedenken dat als die Covid nu straks wel tot het verleden zou behoren – ik heb goede hoop op Omikron als uitblussende finale – en dat alle overige ellende waarschijnlijk weer meevalt en met fit elan tegemoet getreden zal kunnen worden. Het was eigenlijk, bedacht ik me, mijn tranen drogend, net als die ouwe mop van die geit en de tafelpoot:

In een stetl-tje in Midden-Europa komt een man bij de rabbijn en zegt: ‘Rebbe, ik zie het leven niet meer zitten, ik weet niet wat ik moet. Mijn vrouw krijst de hele dag tegen mij, mijn kinderen eten me de oren van het hoofd, mijn schoonmoeder woont in en heeft overal commentaar op, mijn werk is zwaar en betaalt slecht, ik heb nooit rust, ik….’

De rabbijn vraagt: ‘Heeft u ook een geit?’
De man zegt: ‘Ja ik heb een geit, hoezo?’
De rabbijn vraagt: ‘En die geit staat buiten?’
De man zegt: ‘Ja, natuurlijk?’
De rabbijn zegt: ‘Goed, neem die geit en bindt hem met een touw aan de tafelpoot vast.’
De man: ?
De rabbijn: ‘Doe nou maar, en kom volgende week maar terug dan zien we hoe het gaat.’

Een week later komt de man terug bij de rabbijn en zegt: ‘Nou rebbe, ik weet niet waarom u me dit aangedaan hebt. Het is nu helemaal een verschrikking thuis, buiten twee schreeuwende vrouwen en de herrie en die rommel van die kinderen heb ik nu ook een geit die zich steeds om de tafel draait, overal kakt en álles aanvreet! Het is nu helemaal onleefbaar!’

De rabbijn zegt: ‘Goed, doe nu die geit weer naar buiten!’

Covid is die geit.
Ik hoop dat we de geit snel weer naar buiten kunnen doen. 

Lees ook:
Tot je dienst en gefeliciteerd alvast – column Natasha Gerson
‘Op Jonet.nl schreef ik vorig jaar februari een column met de titel ‘Joden die op de FvD stemmen zijn niet goed snik’. Daarin noemde ik Thierry Baudet ‘een fascist’ en onderbouwde ik die benaming aan de hand van het FvD-programma. Een sloot bagger was mijn deel. Het waren veel extreemrechtse gekkies die via het ranzige blog DDS kwamen, maar er was ook een niet onaanzienlijk deel aan vervelende reacties uit Joodse kring. Zelfs van bekenden. En in de Facebook-reacties moest zelfs weer eens redactioneel ingegrepen worden...’

Deze column is mede mogelijk gemaakt door Stichting Maror.