Identiteitspolitiek – column Max Moszkowicz

Nederland raakt steeds meer gepolariseerd, meer dan ooit lijkt het wel. Mensen zijn collectief gekwetst en/of voelen zich aangevallen. We worden geconfronteerd met een hagelschot aan groeperingen die zich op de een of andere manier onderdrukt of miskend voelen.

We hebben de ‘social justice warriors’, de pro-Pieten, de anti-Pieten, boze witte mensen, boze zwarte mensen, antifa, islamfobie, antisemitisme, nieuwe genderkwalificaties, feminisme en ga zo maar door, de lijst is oneindig. Er wordt geen debat meer met elkaar gevoerd maar mensen gooien met modder naar elkaar beschermd door hun eigen axioma’s en het daaruit voortgevloeide morele superioriteitsgevoel. Om deze twee groepen voor het gemak even te duiden: ik heb het over wat men graag ‘Alt Right’ en ‘regressief links’ noemt. Mijns inziens twee lege termen die enkel deze groepen in stand houden, maar voor de helderheid weten we nu even waar ik het over heb.

Kuddegedrag
Het meest verontrustende van deze twee excessen van het rechtse en linkse spectrum is dit: ‘groepsdynamiek’ oftewel kuddegedrag. Het collectieve slachtoffergevoel en het gedrag dat daaruit voortvloeit met de eigen zelfbepaalde onomstotelijke waarheden als strijdbijl. Deze groepsdynamiek werkt als een harddrug, zoals bij de gehersenspoelde gehypnotiseerde volgers van een of andere sekte. Als men eenmaal door de ‘high’ is bevangen, willen ze diezelfde high altijd nastreven. Het individu dat voor zichzelf nadenkt komt binnen zo’n groep in de verdrukking. De validatie van de groep is immers het belangrijkste en het hoogste haalbare doel, men mag binnen de groep dus niet een afwijkende mening hebben, want afwijkende meningen zijn verdacht en wordt altijd met wantrouwen en agressie bejegend. Loyaliteit aan de groep dient te prevaleren anders ben je tegen en de vijand.

Regressief links lijkt het meeste te zijn doorgeslagen naar het tribale en gedraagt zich steeds agressiever in het identiteitsdiscours. Men strijdt bijvoorbeeld tegen de ongelijkheid tussen vrouwen en mannen in onze samenleving die eigenlijk er natuurlijk nog zeker wel is maar het wordt gebracht alsof vrouwen nog steeds geen stemrecht hebben of achter het stuur mogen kruipen. Dat wat eigenlijk al is bereikt door activisten van decennia terug wordt door hen gereanimeerd alsof nog het aan de orde van de dag is. Vrouwen domineren nu zelfs in de academische wereld en verdienen steeds vaker zelfs meer dan mannen. En good for you ladies!

Maar de ‘social justice warriors’ streven de high van de groep na, dus er moet ergens tegenaan geschopt kunnen worden. Illustratief voor dit gedrag zijn de tegenstrijdigheden die ze zelf niet eens meer lijken te kunnen inzien, want men is onbegrijpelijk selectief en hypocriet in deze strijd. Waarom weigeren deze zelfde mensen de onderdrukking en ongelijkheden tussen vrouwen en mannen binnen islamitische landen of groeperingen in ons land te ageren?

Rosa Parks
De ‘boze witte mannen’-retoriek is een ook goed voorbeeld van het tegenstrijdige karakter van deze groep. Er wordt geschopt tegen het vermeende racisme en onderdrukkende tirannieke patriarchaat, gedomineerd door de witte mannen tegenover: donkere mensen, vrouwen, transgenders, moslims en alles wat zich maar miskend voelt in onze samenleving. Maar het racisme wat we kennen uit de eerste helft van de vorige eeuw bestaat allang niet meer. Ja er bestaat zeker nog discriminatie, maar ze bestrijden het alsof ze naast Rosa Parks achterin de bus moeten zitten. Grappig genoeg wordt het boze witte mensendiscours gedomineerd door? Juist! Boze witte mensen die andere witte mensen uitmaken voor boze witte mensen!

Trouwens, het mensen consequent als ‘wit’ ergo raciaal isoleren is ongebreideld ook zeer racistisch. Deze vaak ‘witte’ mensen komen op voor minderheden alsof zij zelf geen stem hebben, dus niet zelf kunnen nadenken of weten wat goed en slecht voor ze is. We zien hier mijns inziens een neo-paternalisme dat zeer discriminerend is aangezien deze Gutmenschen blijkbaar denken dat ze moeten spreken voor minderheden omdat die het zelf niet kunnen? Men voelt zich zo verheven en moreel superieur dat het niet eens in ze opkomt dat het voor anderen beslissen wat wel of niet goed voor ze is nogal denigrerend is.

Wit en Joods
Nu komt het enge aan deze doctrine: ze willen beïnvloeden hoe je iets formuleert, hoe je je gedachten als individu uitspreekt, hoe je dient te denken, wat wel kwetsend is en wat niet. Het is de groep die beslist wat je moet denken, zeggen en voelen. Ineens roepen tramchauffeurs niet meer om: ‘Dames en heren’ maar ‘Geachte mensen’… Maar we moeten elkaar wel zwart en wit blijven noemen?! Ik ken trouwens helemaal niemand die echt zwart of echt wit is. Het is letterlijk zwart-wit denken, en is tekenend voor de tribale impasse waar we ons ineens lijken te begeven. Ze hebben een onbedwingbare behoefte om een persoon in een hokje te moeten plaatsen en daar allerlei toebehorende eigenschappen aan toe te schrijven.

Ik ben wit en Joods dus moet ik wel horen bij de door ‘de Joodse lobby aangedraaide zionistische witte propagandamachine’ die uit is op de onderdrukking en uitbuiting van iedere mondiale kwetsbare groepering. Ik kan niet genoeg onderstrepen hoe vaak ik die voor mijn kiezen heb gekregen. Het tegengif voor dit soort framegedrag is simpel: stap uit de door hen vastgestelde samenstelling van hokjes die jou als persoon zouden vormen volgens het groepsgedachtegoed. Ten eerste: ik ben niet wit, en ten tweede: ik behoor tot geen enkele groep, ik ben namelijk een individu. Ten derde: alles wat jij over mij denkt is je eigen creatie en daar heb ik niets mee te maken.

Geuzenvlag
Kennen we dit soort dynamieken ergens van? Ja ik denk het wel. Ieder fascistisch dictatoriaal regime uit de wereldgeschiedenis namelijk. Kijk naar Poetin anno vandaag. Het is daarom zeer belangrijk om een zo pluriform mogelijk mediaplatform te bieden waarin men een respectvol debat met elkaar aan kunnen gaan zonder dat men wordt belemmerd in de vrijheid van meningsuiting, hoe zeer dat ook tegen een aantal groepsdynamieken indruist. De mens moet zich als individu onafhankelijk kunnen ontplooien en zelfs dingen kunnen zeggen die voor sommigen wellicht kwetsend zijn. Het zijn veelal lieden die gefaald hebben of zich miskend voelen in het leven die zich met een groep onder een of andere geuzenvlag dwingend naar buitenstaanders opstellen. De groep faciliteert de o zo begeerde morele stok om mee te slaan. Dan kan de woede om persoonlijk falen in het leven eindelijk gekoeld worden.

Waar ligt de grens van dit soort groepjes? Bij geweld, me dunkt. Zijn we daar al? Ik ben bang van wel, bijna… Wat kunnen we doen? Onze kinderen zo pluriform mogelijk onderwijs aanbieden en aandacht te geven aan het individu, zodat dat zij zich optimaal als zelfdenkend mens kunnen ontplooien.

Lees ook:
Zelensky heldsky – column Max Moszkowicz
‘The truth is sometimes stranger than fiction’. Een waarheid die in het geval van Oekraïne wederom de spijker op zijn kop blijkt te zijn. Volodymyr Zelensky is een man die in de Oekraïne bekend werd door zijn Monty Python-achtige comedy-sketches en nu de oorlogspresident van dit immens grote Oost-Europese land is. Niet alleen speelde hij ooit – weliswaar suggestief – piemel piano in het Oekraïense equivalent van talentenshow ‘X-factor’ (ja dit is echt gebeurd, zie beneden) maar hij speelde zelfs een komediant die president werd in een van zijn films...’