‘Laor, wij zullen jou nooit opgeven’ – gastcolumn Rachel Meijler

Rachel Meijler, woonachtig in Israël, verkeert in een schoktoestand. Haar neef Laor is een van de Israëliërs die zaterdag werden ontvoerd naar Gaza. In een gastcolumn uit ze haar gevoelens, vragen en verdriet. Ze hoopt op een snelle terugkeer van haar geliefde familielid.

Het enorme gevoel van verdriet overheerst, het voelt alsof we al hebben verloren. De beelden van destructie blijven door mijn hoofd spoken, de gedachte aan wat Laor nu mee maakt, is ondragelijk. Het verlies is te groot, ik ben op gegroeid onder de schaduw van de Sjoa, wetende dat we als volk altijd verwoesting hebben gekend.

Strijdbaar als ik ben. zou onze generatie sterker, dapperder en weerbaarder moeten zijn. Een bepaalde dosis van agressie was geoorloofd, een noodzakelijk kwaad voor onze veiligheid. Met de oprichting van Israël werd ons een veilige plek beloofd. Op deze belofte maakte ik Aliya, met deze belofte vertrouwde ik op het leger, met deze belofte gaf ik mijn vier kinderen tijdelijk aan het leger.

In Israël voelde ik mij beschermd, in Israël voelde ik mij thuis, in Israël zouden wij ons lot veranderen. Alsof verzonken in een slecht huwelijk mopperde ik al jaren op het land. Er was van alles mis, maar ik bleef er wonen, half voor mezelf en half voor de kinderen. Pas nu we bijna fataal verwond zijn, begrijp ik hoe veel ik van het land heb verwacht en hoe diep geworteld onze collectieve noodzaak is voor een veilige thuishaven.

De aanval van dit monster op onze veiligheid heeft een hele staat ontzet. We zijn volledig uit ons lood geslagen. Momenteel hebben we geen idee hoe verder te gaan. Wat doe je als je kinderen op zo’n brute manier van je worden afgenomen? Sla je terug, haal je uit naar je vijand met gevaar voor je eigen en de Palestijnse onschuldigen? Hoe kunnen we door vanaf hier? Onderhandelen over kinderen en bejaarden, misschien over de gewonden? En de rest dan?

Juist de onmogelijkheid van de situatie is datgene wat zo hartverscheurend is. De laatste zet van Hamas heeft een einde aan het spel gemaakt en machteloos staan staan we tegenover elkaar. Hoe verwerkt een volk meer dan duizend moorden, gemartelde kinderen, publiekelijk levend verbrande meisjes, tientallen onthoofde baby’s? Hoe dan? En als ons gezamenlijke trauma ‘de gaskamers’ zijn geweest, hoe gaat een volgende generatie dan om met deze gruweldaden?

Het Palestijnse volk zit in de greep van een barbaarse tiran, of ze het weten of niet, onze oorlog is niet tegen hen gericht.

Nederland maakt zich druk om welke vlag mag worden opgehangen of niet. Heeft niemand er aan gedacht twee vlaggen op te hangen? Deze terroristen hebben niet alleen onze toekomst besmet, ook die van het Palestijnse volk.

Lieve Laor, vergeef me dat ik niet genoeg kan doen om je vrij te krijgen. Hou hoop, weet dat het hele volk in en uit Israël wederom, schouder aan schouder staan en jou en je lotgenoten nooit zullen opgeven.

Rachel Meijler (49) woont in Israël en directeur van een gallerie. Zij woont al dertig jaar in Israël. Meijler is gespecialiseerd in hedendaagse kunst, vertegenwoordigt internationale kunstenaars en verkoopt hun werk op kunstbeurzen over de hele wereld. Momenteel is zij tijdelijk in Nederland.

Inmiddels is bij de redactie van Jonet.nl het droevige nieuws binnengekomen dat Laor is vermoord door terroristen van Hamas. Wij wensen Rachel en zijn andere nabestaanden veel sterkte toe met dit grote verlies. BDH.