Waar wij slapeloze nachten over hebben – column Ya’akov Almor

Een kennis wees me onlangs op deze link naar een aankondiging van het Centrum Information en Documentatie Israël (CIDI) over een Israël-studiereis. Ik moet toegeven dat hun website nooit eerder had bezocht. Een fundgrube! Het gaat om een kennismakingsreis met Israël en de Palestijnse gebieden voor journalisten, beleidsmakers en opinieleiders. Een greep uit het programma:

‘Deelnemers spreken met Israëlische politici van links tot rechts op het politieke spectrum, journalisten en academici. In de Westbank ontmoet je Palestijnse politici, activisten en andere prominenten. Deelnemers bezoeken Tel Aviv, Jeruzalem en Ramallah. Maar ook een Israëlische nederzetting, een Palestijns vluchtelingenkamp en het fragiele grensgebied van Israël met Syrië en Libanon. De studiereis biedt een intensieve kennismaking met zowel de geschiedenis als de actualiteiten van Israël en de Palestijnse gebieden’.

Laat ik de organisatoren wakker schudden: binnen de huidige politiek-maatschappelijke sfeer in Israël is het Palestijnse probleem naar de achtergrond gerelegeerd. Het conflict is zeker niet verdwenen, maar de gemiddelde Israëli maakt zich er momenteel veel minder druk over. Er zijn namelijk meer prangende zaken die ons slapeloze nachten bezorgen: de nationale spanning rond de aanval op de rechtstaat staat daarin momenteel voorop.

Je kunt hier je radio niet aanzetten of de termen ‘juridische hervorming’ en ‘afbraak van de rechtstaat’ vliegen je om je oren. Al twintig weken gaan honderduizenden bezorgde burgers van alle leeftijden overal in Israël elke uitgaande sjabbat de straat op om tegen de, door de huidige regering geplande ‘juridische hervormingen’ te protesteren. In onze slapeloze nachten vragen wij ons af: woon ik straks nog in een democratisch land? Als het Hooggerechtshof straks een speelbal wordt van de politiek – links of rechts – wie komt dan nog op voor de rechten van de burger, minderheden, enzovoort? We hebben geen grondwet en het hof is de enige factor die bij politiek onrecht op de rem kan trappen.

Iedereen begrijpt dat of zou dat moeten begrijpen. Ook Israël’s minderheden begrijpen dat. De grote problemen en confrontaties die nu aanzwellen onder Arabieren en Bedoeïenen zijn daar deels een gevolg van. Juist daar verwacht ik binnenkort de grote ‘ontploffing’ en niet met de Palestijnen in de geadministreerde gebieden.

De Druzen – Israël’s bloedbroeders die zich nog voor de stichting van Israël met de Joden en de zionistische idealen verbonden – hebben er genoeg van als tweederangsburger behandeld te worden. En in de ‘Arabische sector’ – Arabieren en Bedoeïenen vormen twintig procent van de bevolking – kampen we met enorme problemen die om een oplossing vragen. Dit jaar zijn er al meer dan negentig moorden onder Arabieren gepleegd. Het merendeel in en door misdaadclans, maar ook door familie-gerelateerd geweld. Wapenbezit en -geweld onder Arabieren zijn hoog en zorgwekkend.

In de Negev lopen de spanningen onder de Bedoeïenen op, omdat de huidige regering niet met een plan komt om werkloze jonge Bedoeïenen van straat te houden met onderwijs, werk en huisvesting. Integendeel: onder aanvoering van de extremistische minister Itamar Ben-Gvir van Nationale Veiligheid wil de regering miljarden investeren in een speciale paramilitaire militie om de Bedoeïenen en Arabieren mee ‘aan te pakken’.

Ik hoop daarom dat de deelnemers aan deze CIDI-reis ook meekrijgen wat zich bínnen Israël’s grenzen afspeelt en niet alleen in de geadministreerde gebieden; hoe schrijnend en belangrijk de eindeloze problemen daar ook zijn. Op deze reis moet het onrecht binnen Israël daarom ook aandacht krijgen. Immers, zonder een oplossing voor Israël’s minderheden, hun integratie en het toekennen van gelijke rechten komt er geen oplossing voor het conflict met de Palestijnen.

Dus CIDI-reizigers, bezoek zeker de geadministreerde gebieden en de Golan, maar bezoek ook Lod en Ramle, en zie met je eigen ogen hoe moeilijk het is in een gemengde stad van Joden en Arabieren de lieve vrede te bewaren. En ga naar de Negev, waar Bedoeïenen wonen. Kom zien hoe deze mensen in vele, vaak onerkende, dorpen leven zonder water, elektriciteit, diensten en andere voorzieningen.

O ja, en als jullie toch al in het zuiden zijn: je bent welkom op de koffie op mijn terras in Mitzpe Ramon!

Lees ook:
Als lemmingen naar de afgrond? – column Ya’akov Almor
‘Een van mijn favoriete columnisten in The New York Times is Thomas Friedman. In zijn artikel van 28 april schreef hij: ‘Er zijn drie dingen die absoluut niet mogen gebeuren: Israël mag niet veranderen in een autocratie zoals het Hongarije van Viktor Orban, Oekraïne mag niet in handen vallen van Vladimir Poetin en Donald Trump mag nooit meer het Witte Huis bezetten…’