Wegkijkpolitiek – column Ya’akov Almor

Vanuit Israël schakelt Ya’akov Almor geregeld over op de Nederlandse media. Dat doet hij met de intentie om even te ontsnappen aan het oorlogsgeweld in de Israëlische media, maar ook om te zien wat er in de polder gebeurt, zijn geboortegrond. Te vaak vallen de schellen hem bij de Nederlandse media van de ogen.

Soms, wanneer ik even moe ben van de onaflatende stroom van nieuws op het radiostation Reshet Beth – onze nieuwszender – over Israël’s oorlog tegen Hamas, schakel ik voor de nodige verstrooiing even over naar NPO1. Ik doe dat nadat hier de zin ‘Het Israëlische defensieleger heeft bekend gemaakt’ heeft geklonken, waarna dan de namen van soldaten worden voorgelezen die de afgelopen dag gevallen zijn – later horen we ook over de doden aan Palestijnse kant en over hoe in elk derde huis en apartement wapens en explosieven gevonden zijn

Op donderdag 4 januari schakelde ik weer eens over naar de NPO, dit keer naar Radio 1. Daar viel ik midden in een interview van presentator Natasja Gibbs met iemand die, zo werd langzamerhand duidelijk, een ambtenaar van Buitenlandse Zaken (BZ) was.

Het ging om Angélique Eijpe, die het woord namens de ambtenaren van BZ die protesteerden tegen het beleid en positie van het kabinet in Israël’s oorlog tegen Hamas en voor een permanent staakt-het-vuren. In een fragmentopname van de demonstratie zei een ambtenaar dat ‘ze het niet meer vinden kunnen wat er in Palestina gebeurt’. Weer een andere zei dat ambtenaren ‘de wereld graag veiliger willen maken’. Een blijvend staakt-het-vuren zou dat bevordelijken. De eerste spreker maakte door zijn – gebrekkige – woordkeuze al duidelijk waar hij stond en de tweede liet merken dat ze eigenlijk geen idee had – of niet wilde erkennen – wat er op 7 oktober door Hamas is aangericht.

Eijpe had bovendien in protest tegen het beleid van het demissionaire kabinet en de minister eerder al ontslag genomen: zij werd door Gibbs, wiens kennis over Israël bewezen eenzijdig en minimaal is, in een soort slachtofferrol geplaatst.

Persoonlijke mening

Gedurende het interview werd wel duidelijk dat Eijpe’s persoonlijke mening de hoofdrol heeft gespeeld in haar ontslag bij BZ. Ze werkte er 21 jaar, met functies in Oman en veel werk in Syrië, Jordanië, Libanon and Egypte, maar nooit in Israël. Wie naar haar LinkedIn-profiel kijkt, ziet dat ze meer dan twintig jaar geleden, voor ze bij BZ begon, twee jaar bij de Temporary International Presence in Hebron  – een ngo – heeft gewerkt. Dat was volgens haar eigen zeggen vormend. Ik kan me dat goed voorstellen, want wat de hardcore Israëlische settlers in Hebron dagelijks uithalen tegen hun Palestijnse buren, kan echt niet.

Sinds 2016 is Eijpe, ook volgens haar Linkedin-account  medeoprichter van de One State Foundation, een stichting die de uiteindelijke samensmelting van het huidige Israel en de Palestijnse gebieden tot een staat nastreeft.“Eijpe heeft van 2016 tot 2018 full tiem voor deze club gewerkt.  

Terugluisterend naar het volledige interview wordt wel duidelijk dat haar advies op BZ betreffende het beleid niet werd geaccepteerd. Tegenspraak werd volgens haar zeggen niet geduld, omdat ‘ambtenaren rolvast moeten zijn’. Dat wil zeggen: beleid uitvoeren en niet maken. Gelukkig maar, want anders zou het maar een grote bende worden op het ministerie.

Wegkijkpolitiek

Wat mij het meest stoorde is wederom de selectieve ‘wegkijkpolitiek’ die, klaarblijkelijk, ook deze ambtenaren van Buitenlandse Zaken bedrijven. Toch heb ik een paar vragen voor mevrouw Eijpe. Waarom handelde u niet evenredig toen of nadat :

• Bashar Al-Assad in Syrië meer dan tweehonderdduizend van zijn burgers vermoordde;
• gedurende uw jaren op BZ honderden Koptische Egyptenaren werden vermoord in progroms;
• in Soedan tienduizenden burgers werden vermoord;
• in Jemen ruim tweehonderdduizend mensen, waaronder meer dan 11,000 kinderen gedood werden in de burgeroorlog.

Waarom kijkt en handelt u, juist wanneer het Israël betreft, helemaal anders? Schaam u. U zou beter moeten weten. Het is ook altijd hetzelfde: als het om Joden gaat wordt met andere maten gemeten. Wat zou u gedacht en gevoeld hebben als, toen u in schooljaar 1992-1993 peuterjuf was in Kibboets Afek in West-Galilea, terroristen uw kindertjes zouden hebben onthoofd, aan stukken hadden gesneden, in een oven hadden verbrand of domweg hadden ontvoerd?

Deze column is mede mogelijk gemaakt door Stichting Maror.