Wie mag beschikken over de moederschoot? – column Shoshanna de Goede

Als ik ergens hartstochtelijk van houd, is dat het leven zelf. Ik koester en omarm het, want het is prachtig, teer en weerloos tegelijk. Juist mijn close encounters met de onverbiddelijkheid van de dood, hebben mijn ontzag en liefde voor het leven alleen maar groter gemaakt. Datzelfde leven is echter niet altijd en door iedereen gewenst. Er zijn mensen voor wie het leven ondraaglijk lijden behelst en er wordt leven verwekt in situaties – prettig dan wel gruwelijk onwenselijk – waarin het voortbrengen van nieuw leven absoluut niet de bedoeling is.

En dan?

Ik prees mij altijd gelukkig in een tijd en op een plek te leven waar ik als vrouw allerlei belangrijke beslissingen over mijn leven ZELF kon nemen. Of en wat ik ging studeren. Of ik op kamers ging wonen in een andere stad – zonder enig mannelijk toezicht op mijn doen en laten. Of en met wie ik een huwelijk aanging. Of, hoeveel en wanneer ik kinderen wilde. Hoe ik mijn leven invul nu mijn man niet meer leeft.

Wat is het fijn om over mijn eigen lijf en leven te mogen beschikken. Van beiden heb ik er immers maar eentje en daar ben ik ontzettend zuinig op. Ik ben me er altijd bewust van geweest dat dit verworvenheden zijn waar generaties vrouwen voor gestreden hadden. Goddank leef ik niet op het platteland van India, waar ik zomaar kan worden uitgehuwelijkt aan een tandeloze oude neef.

Tot mijn afgrijzen rukt de reactionaire manier van denken, waarin conservatieven uit de naam van instituten en religies zeggenschap claimen over de levens en lichamen van vrouwen en andersdenkenden, ook op in de Westerse wereld. Hoe kan het dat een meerderheid van de Amerikanen tegen het abortusverbod is, maar dat een handjevol aartsconservatieve opperste rechters dit toch kan doordrukken?

Ik sta bekend om mijn eeuwige positiviteit en grenzeloze enthousiasme, maar bij dit thema overheerst bij mij een ander gevoel: woede. Waar halen mensen het lef vandaan om iemand te dwingen om een ongewenste zwangerschap te voldragen of haar te criminaliseren omdat ze niet de rest van haar leven wil vastzitten aan de gevolgen van een roekeloze situatie of – erger nog – een verkrachting?

Laat kinderen geboren worden in liefde en veiligheid. En laten we niet vergeten dat een ongewenste zwangerschap alleen maar kan ontstaan na de actieve inbreng van een man, die ten alle tijden kan beslissen om weg te lopen voor de gevolgen van zijn ejaculatie – zowel voor als na een eventuele geboorte. Wordt hij dan opgewacht door activisten en voor rotte vis uitgemaakt? Moet hij zich verantwoorden en invasieve vragen beantwoorden over de totstandkoming van de vrucht? Ik dacht het niet.

Deze kwestie gaat niet om voor of tegen abortus zijn. Het gaat over de vraag wie er zeggenschap heeft over wat er in iemands lichaam gebeurt. Dat is ook degene die moet leven met de consequenties van de beslissing. Ik vind het doodeng wat er nu in Amerika gebeurt. What’s next? Een verbod op voorbehoedsmiddelen? Inperking van rechten van homoseksuelen? En als dit blijkbaar in Amerika kan gebeuren, wat staat ons in Nederland dan nog te wachten?

Gelukkig komt Israël tegelijkertijd met een tegengesteld geluid. Minister Nitzan Horowitz van Volksgezondheid noemt het besluit van het Amerikaanse Hooggerechtshof om vrouwen het recht op zelfbeschikking te ontzeggen  ‘een stap van honderd jaar terug in de tijd’ en ‘onderdrukking van de vrouw’. Israël versoepelt juist nu de regels rondom abortus, onder meer door vrouwen niet meer voor een commissie te laten verschijnen waar ze persoonlijke vragen moeten beantwoorden over de vraag waarom ze een abortus willen.

Een abortus lijkt me geen pretje. Maar laat het de keuze zijn van de persoon die hem al dan niet ondergaat. Ontneem vrouwen niet het recht om zelf te kunnen beschikken over wat er in hun lichaam gebeurt en welke implicaties dat heeft voor hun verdere leven. Een kind krijgen mag geen straf zijn, opgelegd door instituten die zich beroepen op theorieën. Als fulltime alleenstaande ouder van drie kinderen ervaar ik als geen ander de impact van de continue verantwoordelijkheid voor de levens van je kroost. En dan zijn mijn kinderen gewenst op de wereld gezet – hoe moet dat zijn voor een moeder die die keuze niet zelf heeft mogen maken? Of gaat meneer of mevrouw de opperrechter hoogstpersoonlijk achttien jaar lang voor het ongewenste kind zorgen, dag in dag uit? Ik dacht het niet. Wel ken ik een mooi Jiddisch woord dat ik hier hoogst toepasselijk vind: ik noem dit een gotspe.

Lees ook:
De rol van De Zielige Weduwe – column Shoshanna de Goede
‘Jarenlang dacht ik dat ik, om online zichtbaar te mogen zijn, eerst een specifiek onderscheidend verhaal nodig had. Er zijn immers al zoveel meningen en mensen die hetzelfde roepen als anderen, dus waarom zou je daar dan overheen gaan schreeuwen? Tja. Dat specifiek onderscheidende verhaal kreeg ik ongevraagd op mijn bord. Ik had beter kunnen vragen om een vrolijk onderscheidend verhaal...’

Deze column is mede mogelijk gemaakt door Stichting Maror.