Heug en meug – column Paul Damen

Binnenkort weer verkiezingen in Israël. Nu is dat daar routine – de vijfde keer in drie jaar – maar de trend is helder: rechts gaat alweer winnen. Benjamin ‘Bibi’ Netanyahu was al niet ultralinks, zwak uitgedrukt, maar zoals altijd zit de grootste oorzaak voor de ‘wins’ van rechts bij de buren die rechts het meest haat: bij ‘president’ Mahmud Abbas van de niet-bestaande staat Palestina. Al bommen gooiend en raketten werpend weet die steeds weer het Israëlische electoraat naar rechts op te schuiven.

Daarom zijn in Nederland al die anti-Israëltypes, die de mond vol hebben van ‘Apartheid’ en ‘de fascistische dictatuur Isra-hel’, zo grappig. Hun Pallyheld Abbas zit inmiddels in het zeventiende jaar van een mandaat dat maar vier jaar zou duren, maar dat hij steeds opnieuw verlengde zonder verkiezingen. Zonder democratie. Zonder ook maar één Jood in zijn namaakland toe te willen laten – over Apartheid gesproken.

Alsof ze daar dus niet genoeg sores aan hun kop hebben, komt, as we speak, ook onze premier Mark Rutte langs. Volgens het persbericht ‘ontmoet Rutte bedrijfsleiders met Nederlandse belangen, Holocaust-overlevenden en Palestijnen die betrokken zijn bij het vredesproces’. Nou, dan zal hij daar wel eenzaam voor schut staan met twee lokale fabrieksdirecteuren, één hoogbejaarde Sjoa-overlevende en helemaal geen Palestijnen pro-vrede, want die vallen niet te vinden.

Bovendien ontmoet hij die vredelievende Pally’s pas ná zijn gesprek met Abbas, wat suggereert dat die niet een van hen vredebrengers is. En dat klopt, inderdaad. Juist het gebrek aan vrede houdt hem in het zadel. U zult het gemist hebben maar recent sprak hij namens zijn niet-erkende ‘waarnemers-staat’ de Verenigde Naties toe. Dat doet hij elk jaar, vandaar dat hij steeds hetzelfde zegt. Als een omgekeerde Sinterklaas eist Abbas tegen elke december weer dezelfde presentjes voor zijn Pally’s.

VN-lid
In 2011 vroeg hij een volledig VN-lidmaatschap aan. Dat kreeg-ie niet. In 2012 eiste hij ‘erkenning als staat’. Nogmaals niks. In 2015 eiste hij wéér erkenning, maar zei hij eenzijdig de Oslo-akkoorden met Israël op. Dat schiet niet op. In 2018 wilde hij alweer volwaardig lid van de VN wezen, maar zonder enige garantie dat het geweld tegen Israël zou stoppen. En dat is zo gebleven. Wij hier zijn braaf, opdat de Sint ons beloont. Abbas wil zélf Sint zijn zonder zelf ook maar braafheid te beloven.

Maar zelfs aan de meest essentiële voorwaarden voor erkenning beantwoordt hij niet. Ten eerste is hij geen zelfstandige staat. Ten tweede heeft hij zelfs in dat gebied geen of gedeelde macht. Hij had, zoals gezegd, al dertien jaar terug op moeten krassen. Mensenrechten heeft-ie maling aan. In zijn achtertuin, van Jenin tot en met Gaza, neemt Iran het over. De Arabische wereld is klaar met die uitgestoken hand, die steevast smeekt om nóg meer geld om het corrupte Palestijnse regime overeind te houden. En die Arabieren zitten niet te wachten op nóg een Arabische terreurstaat. De rest van de wereld is te druk met Rusland. En tenslotte is Abbas nóg geïsoleerder in eigen land dan Jaap Hamburger in zijn ‘Eigen Joods Geluid’.

Spinazie leren eten
Sneu hoor. Het enige dat Abbas zou helpen, en de enige voorwaarde voor vrede die Israël stelt: het definitief afzweren van geweld. Da’s moeilijk voor hem; even moeizaam slikken als een kleuter die spinazie vies vindt, maar omdat het gezond schijnt te zijn, toch eten moet – tegen heug en meug. Je went er aan, en het is zelfs op termijn niet uit te sluiten dat je het lekker vindt. Zo moet Abbas tegen heug en meug geweld afzweren, zijn wonden likken, en die uitgeklede staat als realiteit accepteren. Meer zit er niet in. Het zal niet makkelijk worden want het gewelddadig uitroeien van Israël is na driekwart eeuw vaste leerstof op elke Pally-kleuterschool, dus ze weten niet beter. Maar je kán geweld afzweren – net zoals je kan leren spinazie te eten.

Maar Abbas heeft hulp. Tegen verkiezingstijd zeggen mensen rare dingen. Niet Abbas, uiteraard. Die kent geen verkiezingen. Die zei in de VN alwéér dat Israël de vrede vernietigt. Vijf dagen later zei iemand anders op de Israëlische legerradio, dat ‘de Palestijnse Autoriteit een aanwinst is’. En ‘dat het noodzakelijk is om haar te versterken’. Aan het woord was Simon Shuster, onderminister van Defensie van de buurstaat Israël.

Lees ook:
Joodloos Jeruzalem – column Paul Damen
‘Eind mei, Jeruzalemdag, was het weer voorspelbaar bal op de Tempelberg. De zich Palestijnen noemende Arabieren laten immers geen kans op keet lopen. Jeruzalem is immers Arabisch en bezet – terwijl de al drieduizend jaar Joodse hoofdstad alweer ruim drie eeuwen opnieuw een ruime Joodse meerderheid kent. Niettemin geeft Jeruzalem als enige stad, met Rome, het beheer over een stukje centrum aan een vreemde mogendheid…’

Deze column is mede mogelijk gemaakt door Stichting Maror.